Hoe lief'lijk Hoe lief'lijk Ps 84: 2-3 Hoe lieflijk is uw woning, HEER van de hemelse machten. Van verlangen smacht mijn ziel naar de voorhoven van de HEER. Mijn hart en mijn lijf roepen om de levende God. Een van de gevolgen van Corona is dat we niet naar de kerk kunnen. Die ziten dicht. Misschien dat die binnenkort weer open gaat voor kleine groepen. In de Höftekerk passen 68 mensen op de begane grond als ze 1,5 m afstand houden. Dat is niet veel. En dan mag je ook nog niet zingen. Gelukkig was het de afgelopen maanden mogelijk om thuis naar een kerkdienst te kijken. Dankzij you tube en heel wat vrijwilligers konden we toch ons geloof beleven en iets van saamhorigheid ervaren. Alle waardering daarvoor. Maar dan besef je eens te meer hoe fijn het altijd was om echt bij elkaar te komen, van het orgelspel te genieten, je kerkburen te groeten, samen te zingen, geboeid naar een preek te luisteren, de overledenen te gedenken, voor hun families te bidden, de zegen te ontvangen, de koffie en het gesprek nadien. We wisten niet half hoe goed we het hadden! En wat kun je ernaar verlangen dat de kerk weer open gaat en we als vanouds samenkomen om ons geloof te beleven en dichtbij God te zijn. In Psalm 84 vinden we zo’n zelfde verlangen, zo hevig zelfs dat het smachten heet. Het is een pelgrimslied. Israelieten zongen het onderweg als ze hun dorpjes en stadjes achterlieten om naar Jeruzalem te gaan, waar de tempel staat. Een reis van dagen. Met ontberingen ook: zie maar eens dat dal van balsemstruiken (vs 7), van dorheid door te komen. Maar zulke moeilijkheden wakkeren het verlangen bij de pelsgrims alleen maar aan. Zij zingen zich erdoor, het wordt voor hen een oase. Wat is het dat de pelgrims zo trekt? In de tempel weten ze zich dichtbij God, die in deze psalm Here, God der heerscharen heet (vs 2, 4, 9 en 13). Dat is een titel die aangeeft dat God over een leger van engelen beschikt, dat hij een schild is (vs 10 en 12) om zijn volk te beschermen. Is dat niet precies wat wij ook zoeken in de kerk? Even dichtbij God te zijn om te horen waar het op aankomt. Weer zijn vrienschap ervaren. Je beschermd en veilig te voelen. Je gezicht gezien (vs 10), je naam gekend, jij ten diepste geborgen in Gods liefde en trouw. Dan durven en kunnen we corona, balsemstruiken en andere dalen van dorheid, die zich op onze levensweg aandienen, wel aan. Waar vind je dat behalve op zondagmorgen in de kerk? Op fabriek en kantoor, in het uitgaansleven, op vakantie? Ik dacht het niet. Waarmee ik niet wil zeggen dat werk, uitgaan en vakantie niks zijn. Integendeel. Maar de bijbel gaat er niet open en het evangelie wordt er niet gespeld. Daarvoor moet je in de kerk zijn. Wij hebben deze verbinding met God, de bron van het leven zo nodig om mensen van geloof, hoop en liefde te zijn. Ik hoop dat de corona gauw weg is en wegblijft, zodat we samen voor God kunnen verschijnen in zijn huis.

terug